JAN DUDZINSKI, ur.8.03.1872 w Warszawie, zm.12.07.1941 w Oświęcimiu. Doktor medycyny. W 1901 osiadł na stałe w Nowym Sączu. Od 1915 zajmował się przede wszystkim badaniem znaczków oraz historią organizacji poczt na obszarach polskich. Badał i opracowywał znaczki polskich formacji wojskowych od 1914, znaczki poczt miejskich, dzielnicowych oraz stemple pocztowe i organizacje poczt pod okupacją austriacką. Był bezspornie najwybitniejszym badaczem w dziedzinie historii poczty polskiej i znaczka pocztowego, o czym dowodzą publikacje: Poczta polowa legionów polskich, Austriackie poczty okupacyjne w Królestwie Kongresowym od 1914 do 1918. Badał i klasyfikował znaczki (Kołomyjskie wydanie tymczasowe, Znaczki poczty miejskiej w Przedborzu, Znaczki wydania Komisji Rządzącej). Zajmował się też zagadnieniami teoretycznymi filatelistyki polskiej (Według jakiego systemu należy zbierać znaczki pocztowe, Ziarna i plewy, Mianownictwo filatelistyczne). Współautor monografii Polskie znaki pocztowe (1935) i publikacji Organizacja poczt okupacyjnych na ziemiach polskich 1914-1918 (1972, wspólnie ze Stanisławem Żółkiewskim). Członek Krakowskiego Związku Filatelistów i Związku Filatelistów w Toruniu. Członek Kolegium Redakcyjnego „Ikarosa” (1937-1939). Artykuły i opracowania publikował na łamach „Ilustriertes Briefmarken-Journal" (1917), w krakowskim „Filateliście Polskim" (1919-1922), „Ikarosie", „Ilustrowanym Kurierze Filatelistycznym" (Lwów) i „Ilustrowanych Wiadomościach Filatelistycznych" (Poznań). Jako zaawansowany kolekcjoner dysponował prawie kompletem znaczków państw europejskich oraz wyspecjalizowanym zbiorem znaczków austriackich. Wielokrotnie sędziował na wystawach filatelistycznych m.in. w Toruniu (1933), Katowicach (1934) i Warszawie (1938). Jako najwybitniejszy polski znawca klasycznych znaków pocztowych był czołowym przedstawicielem tzw. „szkoły krakowskiej”.
